I jak tu nie biegać! Nowa książka Beaty Sadowskiej

Beata, która kiedyś nie znosiła biegać, napisała książkę pełną pozytywnej energii i zachęcającą do tej aktywności. Autorka biegła w 12 maratonach: w Europie, Azji, Ameryce; na ulicach wielkich miast, w górach i po egzotycznej plaży. Relacja Beaty przeplata się z wypowiedziami Kuby Wiśniewskiego, cenionego trenera biegowego. Nie jest to jednak typowy poradnik – to recepta na lenistwo! Ta książka łączy pasję, wiedzę i mądrą miłość do biegania. I jak tu nie biegać!

Książkę polecają znani dziennikarze, a także osoby związane ze środowiskiem biegaczy:

„Ze wszystkich książek o bieganiu najbardziej lubię nie te o treningu, ale te o motywacji. Powie ktoś: co jeszcze można napisać ciekawego o tym, że fajnie jest biegać? Otóż można bardzo wiele. Przeczytaj książkę Beaty, a dowiesz się, o co naprawdę chodzi w bieganiu. I co tracisz, jeśli jeszcze nie biegasz”.

Marek Tronina, dyrektor Maratonu Warszawskiego

„Książka Beaty Sadowskiej jest po prostu fajna i trzeba ją przeczytać, a nie tylko przebiec… wzrokiem.

To książka dla tych, którzy jeszcze nie zaczęli biegać, i dla tych, którzy biegają. Są tu rady dotyczące biegania i rady dotyczące diety. Podpowiedzi trenera i – jakże mi bliskie – wyznania o niemożności poradzenia sobie ze specjalnym »biegackim« zegarkiem. Są fajne miejsca, które Beata widziała i w których biegała.

Wszystko mi się w tej książce podoba – oprócz sugestii, że bieganie rano jest lepsze niż bieganie wieczorem. Otóż według mnie jest odwrotnie! Ale istnieje tylko jeden sposób, by się o tym przekonać: zacząć biegać. Oczywiście po przeczytaniu tej książki”.

Tomasz Lis, redaktor naczelny „Newsweeka”, maratończyk

Z okazji swojego debiutu książkowego Beata Sadowska opowiedziała nam o swojej przygodzie z bieganiem i pomyśle na książkę.

Hipoalergiczni: Czy książka o bieganiu jest dla Ciebie motywacją do dalszych treningów, czy raczej ma motywować i zachęcać innych do spróbowania tej formy sportu?

Beata Sadowska: Mnie już nie trzeba motywować, bo kocham bieganie i już. Jak nie biegam, mam syndrom odstawienia. Jeśli ktoś po przeczytaniu wstanie z kanapy i pójdzie pobiegać – fantastycznie! Ale namawiać nikogo nie będę, wierzę, że i tak spotkamy się na jakiejś ścieżce w parku.

H: Początki zawsze są trudne. Jak to było w Twoim przypadku?

BS: Twarz jak dorodny burak. Oddech rwany jak stara taśma filmowa. I postanowienie: NIGDY WIĘCEJ! A potem już poszło. Znaczy pobiegło. Z każdym treningiem było łatwiej.

H: Co sądzisz o tzw. „inwestycji” w bieganie – gadżety, super markowe stroje, no i buty. Czy to jest potrzebne?

BS: Jestem beznadziejna, jeśli chodzi o biegowe gadżety. Biegam sercem, a swojego zegarka nie potrafię obsługiwać. No, ale jeśli komuś super sprzęt ma pomóc w wyjściu na trening – proszę bardzo! Imponują mi ci, którzy się na tym znają, potrafią odczytać i zinterpretować dane. Ja nie potrafię, więc można bez tego 🙂 Buty nie muszą być markowe. Muszą być DO BIEGANIA. Nie na spacer i nie do koszykówki, bo nie ochronią naszych stawów.

H: Piszesz, żeby biegać z głową, także na maratonach. Kiedy możemy sobie pozwolić na start na takiej imprezie? Po roku, dwóch?

BS: Ja wystartowałam po 1,5 roku treningów. Chciałam przebiec maraton, ale nie zrobić sobie krzywdy. Wystartować i dobiec na metę bez zarzekania się, że to ostatni raz. No i nie chciałam męczyć się przez 42 km 195 metrów. Chciałam mieć frajdę. I miałam. Po co na własne życzenie robić sobie krzywdę?

H: Nie trudno zauważyć, że miłośnicy biegania uciekają do parków i lasów. A, gdzie Ty biegasz najchętniej?

BS: Zawsze w naturze. Nie wyobrażam sobie treningu biegowego w siłowni. Lubię czuć powietrze, lubię gapić się w niebo i widzieć rozmerdany ogon mojego psa, który mi towarzyszy. Nie ma złej pogody na bieganie. Naprawdę!

H: Kim jest Jakub Wiśniewski i dlaczego warto wziąć sobie do serca jego cenne porady?

BS: Kuba? Super pozytywny człowiek z ogromnym doświadczeniem biegowym. Zawodnik i trener. Profesjonalista. Na bieganiu zjadł zęby, teraz trenuje innych. Nie wiem, jak to robi, ale zawsze znajdzie sposób, żeby kogoś zmotywować. No i ma genialne poczucie humoru. Bezcenne!

H: Ty biegasz, Twój partner też, synka też będziecie zarażać tym sportem?

BS: Tysiek nie ma wyboru i już z nami biega. Na razie w specjalnym wózku dla maluchów. Razem pokonujemy kilometry w lesie. Ostatnio zamieniłam mu koła na płozy i zasuwaliśmy razem nad Morskie Oko i do schroniska na Chochołowskiej. Myślę, że już połknął bakcyla.

Beata Sadowska – jak sama mówi – nie ma dziadka Chińczyka, ale w przedszkolu nazywali ją Chinką. W podstawówce trenowała lekkoatletykę w Legii. Dziennikarka Radia Zet Chilli i Polsat Cafe. O bieganiu pisze na swoim blogu beatasadowska.com.